In de afgelopen weken is het erg zoeken geweest naar een invulling van ons jongerenwerk die in lijn was met de coronamaatregelen. Een van de aspecten van ons jongerenwerk die minder lastig was, en die nu ook al bijna twee maanden draait, was de KidsSide, ons kinderwerk onder jongeren tot 12 jaar. Met de sneeuwval van begin februari is er, door een geweldig enthousiast sneeuwballengevecht, goed contact ontstaan met een mooie groep kinderen uit de wijk. Sindsdien ontmoeten we elkaar elke woensdagmiddag om gezellig spelletjes te doen, te stoepkrijten en te voetballen. We merken dat God echt bij ons is wanneer we de kinderen opzoeken en iets van Zijn liefde mogen doorgeven en laten zien. We merken dit in de gesprekjes die we met de kinderen mogen voeren maar ook door iets heel praktisch als de opkomst. De laatste woensdag van februari zijn we zo bovennatuurlijk gezegend dat we tussen de dertig en veertig kinderen mochten ontmoeten. We mogen denk ik wel spreken van goedlopend kinderwerk. Met het jongerenwerk onder de oudere jongeren zijn we helaas nog niet zo ver.
“Jezus riep de kinderen bij zich en zei
Laat ze bij me komen, houd ze niet tegen,
want het koninkrijk van God behoort toe aan wie is zoals zij.”
Lucas 18:16
Aan het einde van de dinsdagmiddag pak ik mijn spullen om mijn rondje door de wijk te gaan lopen. Wij zijn nog maar relatief kort in de wijk aanwezig en het lopen van een rondje is de makkelijkste manier om ervoor te zorgen dat je bij het spreekwoordelijke meubilair gaat horen. Na een half uurtje rond te hebben gelopen cirkel ik terug naar een centrale plek vlakbij ons jongerencentrum om van daaruit, met rustige pas en al biddend, door te lopen naar de Heemraadssingel, een parkje waar altijd wel jongeren te vinden zijn. Ik kom sporadisch wat jongeren tegen maar veel van hen lijken nog wat schuw te zijn. “Wat doe jij hier? Jij hoort hier niet”, is wat ze zonder woorden tegen mij zeggen. En ze hebben gelijk want ik hoor hier inderdaad niet, nog niet. Ze lopen door en dat is voor mij ook het teken om de weg te vervolgen. Eenmaal bij het parkje aangekomen is er wat herkenning bij een aantal jongeren die ik ken van de woensdagmiddagen. Ik raak met hen in gesprek en langzaam maar zeker komen er wat meer jongeren bij zitten. Op een gegeven moment is het tijd om afscheid te nemen. Ik nodig de jongens nog uit voor de KidsSide activiteit om vervolgens richting huis te gaan en ze een dag later weer te treffen.
“En tóch geloven dat de zon het wint,
al houdt ze zich soms dagenlang verborgen;
zoals een mens, in ’t donker van de zorgen,
soms plotseling een zonnig plekje vindt.”
Nel Benschop – uit het gedicht “Toch wordt het lente”
“Hee kijk, daar zijn ze!” hoor ik ze tegen elkaar zeggen wanneer we het parkje naderen. Wat volgt is een begroeting die mijn hart direct doet smelten, “hee Frank” wordt er van een afstandje geroepen, “kom voetballen, we hebben op jullie gewacht!” Deze enthousiaste begroeting luidde de start in van wat later een heerlijke middag kinderwerk zou gaan worden. Door die begroeting moest ik denken aan de woorden van Jezus toen hij over de kinderen sprak en zei: ‘laat ze bij me komen’. Het deed me stilstaan bij de opdracht die we gekregen hebben en bij het vertrouwen wat nu al krijgen van de kids. Anderzijds deed het me ook stilstaan bij het feit dat het oudere jongerenwerk nog niet zo lekker loopt. Gelukkig is God degene die de weg voor ons heeft vrijgemaakt en hoeven wij alleen maar trouw mee te bewegen. En dat geeft rust en hoop.
Als u mee wilt bidden voor ons werk onder de jongeren, wilt u dan specifiek bidden voor openingen tot gesprek met de oudere jongeren. Ons gebed is dat er een vertrouwen mag ontstaan zodat wij, in dezelfde lijn als de kinderen, de jongeren bij Jezus kunnen laten komen.
In liefde verbonden,
Frank van der Wildt
Missionair Jongerenwerker | Straatpastor